Ik probeer een beeld te creëren dat, hoewel oorspronkelijk geïnspireerd door echte plaatsen, eigenlijk iets bevat dat dichter bij een droom of een herinnering staat. Een lokroep die ook John Muir kende: “The moutains are calling and I must go”.

Een geabstraheerde vorm van een imaginair landschap… Toen ik een eerste keer het lichtgevoelige fotopapier in de ontwikkelaar doopte herkende ik landschappen waar ik ooit gewandeld heb… en eerst ging ik bewust proberen om bepaalde landschappen uit mijn geheugen na te maken. Gaandeweg werd het eerder een meditatieve handeling… liet ik me telkens verrassen door wat ik door mijn handeling zag verschijnen… beelden die bergruggen, hoogvlaktes en een impressie van de natuur oproepen. Het verbinden van de afzonderlijke foto’s werd een compositie van een eindeloos lang wandelpad waar ik voorlopig nog niet uitgewandeld raak.

Ik hou van fotografie die grenzen overschrijdt. Fotografie ook waar geen camera aan te pas komt, pluimpjes in mijn vergroter, fotogrammen, fotopapier in de lindeboom, fotopapier in chemie… Ik gebruik graag oud papier dat al vele jaren vervallen is, waar je in de doka geen deftige foto meer op kan afdrukken. De verschillende soorten en merken van dat oude fotopapier, met zijn verschillende tinten en afmetingen, de gekrulde randen, de onregelmatige vormen,… ze vormen samen mijn beeldtaal. Ik vind de textuur, de ouderdom, de slijtage van het papier interessant. Het zijn bewijzen van het verstrijken van de tijd.

Ik kon dit project in december 2021 uitwerken in de Vierkante Zaal van d’Academie Sint-Niklaas.

Hartelijk dank aan @dymphna_vandenabeele voor haar foto-impressie van mijn werk.