Weten of niet weten, dat is de vraag!
Toen ik wat achtergrond informatie zocht gaf Google bitter weinig resultaten. Veel is er over deze tentoonstelling niet meer te vinden. Het is alsof de dingen nooit bestaan hebben als ze in de pre-internet tijdperk gebeurd zijn. Er is enkel nog een spoor te vinden op de websites van de Nederlandse kranten NRC en Trouw.
Ik was het bijna helemaal vergeten, ware het niet dat ik in de tentoonstelling een opvallend citaat heb gelezen van Emile Racovitza, de natuurkundige aan boord van de Belgica.
Weten of niet weten, dat is de vraag!
Immers, niet weten betekent: bijgeloof, blind egoïsme, wilde concurrentie, slechte verstandhouding, vijandigheid, oorlog, hongersnood, rampen.
Weten betekent voor de mensheid: duurzame organisatie, rationeel handelen, samenwerking, solidariteit, vreedzame ontwikkeling.
Weten betekent voor de mens zijn leven te leven in tevredenheid en zijn ogenblik van niet meer zijn sereen af te wachten.
Ik heb dit citaat toen in mijn notaboekje overgeschreven en al die jaren bewaard. Het raakte ondergesneeuwd in andere schrijfsels en tussen allerlei papieren. Af en toe, tijdens een opruimronde kwam ik het weer tegen, las het en legde het dan netjes terug. Zo was het ook vorige week… ik kwam het weer tegen, enkele dagen nadat ik de eindejaarsconference van Michael Van Peel had gehoord.
Hoe actueel kan dit citaat uit 1926 zijn?
Michael Van Peel heeft het in Van Peel overleeft 2016 onder andere over Fact Free Politics. Politiek draait niet meer om feiten, maar om gevoelens.
Als er weer eens een verkiezing of referendum moet gehouden worden lijken de feiten niet meer zo belangrijk. Kijk maar naar alle stellingen en slogans die politici verkondigen… met als resultaat de Brexit, een clown als Trump die president wordt van de Verenigde Staten,… Ook dichter bij huis, in ons eigen land storen sommige politici (ministers) zich niet aan de feiten als ze een repressiever beleid willen doordrukken of onze privacy steeds meer willen beperken.
Helaas heeft Van Peel ook gelijk als hij zegt dat niet enkel de politici verantwoordelijk zijn. Wij allemaal zijn mee verantwoordelijk als we meegaan in dit circus. Als je ziet hoeveel aanhangers figuren als Wilders, Farage en Trump hebben, dan lijkt het wel alsof we met z’n allen de feiten niet meer willen weten.
En nu? Ja, wat nu? Hoe raken we uit deze patstelling van steeds minder feiten tegenover steeds meer emoties? Kunnen de emoties ook weer omslaan. Kan onze angst voor de toekomst nog omslaan naar hoop en vertrouwen?
© foto karosieben
Het blijft nog steeds heel actueel wat je hier geschreven hebt…
Wat nu, vraag je? Tja… hoe verder?
Kunnen we, elk op onze manier, ons steentje bijdragen door te blijven hopen en te blijven tonen dat ook andere emoties sterk kunnen zijn en tegenwicht kunnen bieden? Andere emoties en andere, zo belangrijke waarden? Zelf noemde je al hoop en vertrouwen… Ik denk verder ook aan het streven naar oprechtheid, gerechtigheid, solidariteit, ethiek, bewustzijn en aandacht voor wat écht belangrijk is!
Veel liefs,
Inge